SIXTH - Priscilla Vaudelle
DOOR ROMANA VREDE

Ik heb een nieuw woord geleerd van Priscilla. Algoritme ritme regie.
De manier waarop ze scènes snijdt. Door inhoud haaks en niet ritmisch af te wisselen met oppervlakkigheid, zonder inleiding of oorzaak en gevolg.

Het is fascinerend. Je blijft kijken. Ook omdat je niet weet wat je ziet.
Het voelt als reclame-emoties en dan weer ineens oprecht. De acteurs spelen veel buitenkant en soms werkt dat maar soms echt niet. Oma spreekt: als je een oppervlakkig iemand speelt moet je dat niet spelen. Oppervlakkige mensen nemen zichzelf bloed serieus.
Ik ben oud dus vaak verstond ik het ook niet. Of omdat ik het niet hoorde. Dus misschien is het niet: wat zeg je? Maar dat ik me afvroeg wat wil je nu eigenlijk zeggen.

Priscilla is briljant in haar beeldtaal in deze voorstelling. Het tweede gedeelte van de voorstelling wanneer het meer mimisch wordt raakt me. Mensen die rommelen en maar doen en proberen te influencen, te communiceren; dat vind ik zo kwetsbaar en mooi.