John Williams
R&B Old Skool Hits 'Part 3!'
DOOR AYRA KIP

Zaterdag 25 November belandde ik in het Stadstheater Zoetermeer voor de muzikale theatershow van RTL-presentator John Williams. De R&B Old skool Hits Part Three, onderdeel van een tour waarvan dit de laatste show was.

Ik had geen idee waar ik naar toe ging, want ik had me simpelweg niet ingelezen, dus had ook geen idee wat me stond te wachten. Al gauw werd duidelijk dat de R&B Oldskool Hits een theatershow is dat je basically mee terug neemt in de tijd en naar de club. Neem dat laatste gewoon letterlijk want, John Williams heeft de formule gevonden om R&B als gehele genre met een voorstelling naar het theater te brengen en daarmee zalen te vullen.

De R&B Oldskool Hits is een muzikale theatershow waarin John Williams de grootste R&B hits van de jaren 80, 90 en 00’ draait aangevuld met persoonlijke verhalen en anekdotes. Het is heel simpel.
Twee uur lang kun je weer even het gevoel hebben dat je 20 bent en in je favoriete club staat.

Als John samen met, de live band en 6 zangers tevoorschijn komen, is het hele publiek al opgestaan. De enige disclaimer die bij mij bleef hangen is dat John zei, “we zijn allemaal even 20”. Ondanks dat muziek of een live band zeker niet ongebruikelijk is in het theater, heb ik toch het gevoel dat ik dit niet eerder heb meegemaakt. De eerste paar minuten wist ik namelijk ook niet zo goed wat te doen. Er werd zelfs aan mij gevraagd of ik ergens last van had en niet kon staan, maar mijn brein moest gewoon nog even verwerken dat dansen vanaf het eerste minuut mogelijk was in het “theater” dat ik gewend ben mee te maken. Ik kan opstaan? En gaan dansen? Op R&B?? En we doen dit de hele avond? Ik realiseer me dat mijn perceptie van theater etiquette niet gelden en dat ik inderdaad echt in de club beland ben.

Ik keek om me heen en kreeg het gevoel dat ik niet de enige ben die oppas heeft moeten regelen en al mijn generatiegenoten toestemming hebben gekregen om een avond voor zichzelf te pakken. Ik transporteer uiteindelijk met het publiek mee terug in de tijd en laat me dopen in nostalgie. Na de eerste 15 minuten waarin ook my favorite song Robin S “Show Me Love” voorbij kwam was ik net als de rest “high off of nostalgia”. John, de zangers en de band hadden een dosis gegeven om je in een roes te brengen. Ik heb later nog even “effecten van drugs” gegoogled want het voelde alsof ik daar iets had ingenomen.

Terwijl onze DJ John Williams verschillende hits draait, verhalen vertelt en grapjes maakt, zijn er ook verschillende intervallen met live gezang. Ik ben niet constant onder de indruk van de vocals maar hetgeen deze songs bij het publiek raakt, de gevoelens, de herinneringen, doet zoveel met iedereen dat het simpelweg niet zou uitmaken wie zingt of dat het wel of geen vocaal hoogstandje is.

Maar dan is er ineens Sharon Doorson, die Ashanti’s Foolish komt brengen en even krijg ik het gevoel dat we in een Doorson’s liveshow zitten. Sharon is simpelweg seasoned, ze weet wat ze kan en ze kan het goed.

Haar performance is flawless en vanaf dat moment was ik volledig geland in deze liveshow.

Er volgen nog een aantal solo “gems” de stem van Jared Grant raakt me en van Laise Sanches ben ik vooral  onder de indruk wanneer ze de Lauryn Hill tracks op zich neemt, ze maakt af, bars for bars.

Als muziekliefhebber en iemand die met dit genre is opgegroeid en het goed kent, kan ik stellen dat de reflectie van de tijd en de context spot on was. Het waren letterlijk de jaren 80 die ik in huis meekreeg en de jaren 90 en 00’ die ik onder andere via de clubs meemaakte. Voor R&B soms dus ook heel commercieel, want anders dan Hiphop was het vaak zo dat bij R&B feesten, DJ’s minder commerciële tracks niet draaide.

Dit deed niks af aan de ervaring van deze theatershow, R&B was in die tijd popping en het doel was om met deze muziek de mensen aan het dansen te krijgen en houden. Ik keek even naar mijn telefoon en ik realiseer me dat we al meer dan een uur verder zijn en nog steeds staan te dansen.

Het is lastig om voor een set van 2 uur name drops te doen maar here we go, Blackstreet, Jodeci, Aaliyah, Janet, Sean Paul, Michael Jackson, DMX, Faith Evans, Destiny’s Child, Alicia Keys, Usher, TLC, Fatman Scoop, SWV, Boys II Men, de gehele Swing beat genre, name it he dropped it. Een subtiele knipoog naar
R Kelly maar zijn muziek wordt niet gedraaid. Ik voel de urge om even die vervelende chick te zijn die DJ in het oor fluistert voor een request. @john ….. kun je iets van  Lil Kim, Foxy Brown of Missy Elliot draaien?
Gek genoeg hebben de 3 belangrijkste vrouwelijke emcees van dit tijdperk de set van deze club avond niet gehaald.

En dan is er ineens een moment dat John Williams begint te rappen. Ik wist niet eens dat hij dat kon. Hij klinkt zelfs als Method Man op Mary’s “You’re all I need”. Ik moest erom lachen want ik zie ineens de TV-presentator van “Help mijn Man is Klusser” rappen, een moonwalk doen, body roll en new jack swing line dance tutorials all in the span off an hour….mijn brein draait rondjes. On top of it deelt hij verhalen over torie’s die hij deed waar z’n vriendin op reageerde met het draaien van Karyn White’s “Super Woman”. Wij het publiek wisten allemaal dat het draaien van pokus wanneer je partner laat thuiskomt een boodschap poku is. Het zijn die verhalen en momenten waarin John Williams zichzelf kwetsbaar opstelt en zijn liefde voor de muziek van deze tijd en persoonlijke ervaringen deelt je ziet dat dit geen gimmick is, ja het is fun, het is misschien “commercieel” theater en zelfs makkelijk, maar het is oprecht.

Onderweg naar huis zat ik na te denken over de spirituele functie van de dansvloer. Als ik uitging, draaide het voor mij namelijk allereerst echt om de muziek en wie de dj was. Muziek was en is nog steeds hetgeen waar ik mijn hele leven van jongs af aan troost in vindt en in het nachtleven in de clubs vond ik vooral in dit genre R&B en Hiphop mijn community, liefde en connectie. Je kon uitchecken van de matrix en gewoon opgaan in de muziek. Ik realiseer me tijdens deze show hoe vanzelfsprekend dat toen was en dat ik er toen niet bij stil stond zoals ik dat nu deed. Ik zei naderhand zelfs nog, “ik zou dit best een keer in de week willen doen”. Alsof ik daarmee iets nieuws had uitgevonden.

 Aan het einde van de show nog even een laatste oproep aan de zaal. We moeten met elkaar “CUFF IT” dansen.

Voor degene die het niet weten, Beyonce heeft een nummer het heet “CUFF IT” waar een choreografie van 4x8 bij hoort. Als je het nog niet kent ben je niet “about that life” want zelfs mensen die niet kunnen dansen doen deze 4x8. Alhoewel John dit natuurlijk ook doet om de social trend te volgen, is het heel passend om af te sluiten met “CUFF IT” ook al zou er niet een 4x8 voor zijn. “CUFF IT” begint namelijk met de zin “I feel like falling in love”. Ik denk dat iedereen met al de herinneringen die inmiddels door ons hoofd zijn gegaan, dat op deze avond op z’n minst wel een keer heeft kunnen terug halen en voelen.

Ayra Kip

Ayra Kip is een Cultureel Curator, Schrijver, Master Fundraiser die je midden in de nacht kunt bellen om te praten over kunst en cultuur gemaakt door black creatives.