Primisi - Alida dors
Door ira kip

Primisi, of te wel toestemming, maar ook viering.
Deze titel prikkelt en is hetgeen wat mijn interesse wekt.

De liefde en respect, inclusief positionering die ik heb voor Alida is groot. Op professioneel vlak en persoonlijk. We zijn als peers opgegroeid in een sector die systematisch complex is, y’all know what I mean, no need to elaborate. Echter zie je dat Alida en vele andere om ons heen, (myself included), de afgelopen 5-ish jaar zich hebben gemanifesteerd vanuit een yeye die dichter bij ons erfgoed staat. De prijs hiervan is groot, de ac-tu-ali-tijd, macro-aggressies, labyrint routes inclusief de schaarse momenten voor reflectie, de nog prille ontwikkeling van taal, dwingen ons allen om een scherpe visie te formuleren.

Een collega-vriendin zegt: ‘Het is echt een theater-theater-voorstelling. Terwijl ik stiekem hoopte op een spirituele onderdompeling, misschien zelfs even een winti. Ik kan me daar volledig in vinden want ook ik had daar behoefte aan na een reeks pandemie side-effects. Echter zag ik in Primisi weinig, maar dacht, misschien kan ik het voelen? Misschien als je het niet ziet of begrijpt in je hoofd, kan je nog altijd terug naar je gevoel, maar ook dat gebeurt niet. Ik wordt nieuwsgierig naar de visceral reactions (nerve system) van de dansers die in de zaal om me heen zitten. Want, wat gaat er door het lichaam van een danser die hiernaar kijkt? Wie komt in contact met zijn voorouders?

Aldia wil ‘een authentieke relatie aan gaan met de ander’ echter zie ik een ensemble de niet assembleert en nauwelijks contact maakt met elkaar, niet fysiek en zelfs niet met oogcontact, wat betekent die authentieke relatie in contact met de ander eigenlijk?

De lagen kleding en nog meer kleding blokkeren de prachtige dans en lichamen net als de vormgeving die ook geen inhoudelijke doorontwikkeling maakt, zelfs niet wanneer de touwen in de ruimte loskomen. In welke wereld of misschien universum zitten we eigenlijk?

De gezongen bell hooks teksten hoor je ergens in de verte maar net niet dichtbij genoeg om te voelen wat bell hooks met vele van ons doet wanneer we haar ontmoeten op papier. 

Het voelt onderzoekend en lijkt het alsof er geen keuzes worden gemaakt.
Ik denk aan @JayMac, ‘we must stop being emerging artist, we are the artist of the now’. Wat is the now van Alida? Wat wil ze nou echt vertellen? Want primisi vragen, of ruimte in nemen en zeggen; ik mag er ook zijn, ik maak me los van m’n angsten, mijn blackness mag bestaan (i.e. bell hooks teksten), voelt als een narratieve die zich verhoudt tot witheid, wat ontzettend oninteressant is in deze tijd…toch?

Er gebeurt veel om ons heen, de wereld beweegt en valt uit elkaar, het klimaat verandert, we zitten in een pandemie, we isoleren en individualisieren, we maken liefde, we breken harten en dus vraag ik me af wat Primisi in de context van de grotere wereld betekent? 

Primisi doet me een beetje denken aan ons socialmedia gedrag en wat we online consumeren; wanneer je scrolt en je een diepe spirituele quote leest en vervolgens Leiomy Maldonado ziet vogue-en, scrolt en een reclame voorbij ziet komen van een moderne kimono en dan ineens een rapper en dan ineens een pasta bord en dan ineens iemand die op een berg zit in zuid Amerika en dat je na een half uur denkt, waar heb ik nou allemaal naar gekeken, and what is the long term effect of too much information?

Mijn laatste vraag aan Alida en zij die hun werk, (vanuit de) HIP HOP en of HIP HOP noemen als vertrekpunt: HIP HOP is allang niet meer wat het was zoals mijn generatie en die van Alida het kent. Wat is die HIP HOP waar jullie het over hebben? Het lijkt namelijk alsof we iets in stand houden wat enorm geëvolueerd is. Het bestaat bij de gratie van Black culture en heeft in de afgelopen jaren een gigantische evolutie en positionering gekregen en ingenomen, niet alleen in cultuur of op het net, (en netvlies van witte mensen) maar vooral op sociaal, economisch en politiek vlak. Wat zeg je wanneer je HIP HOP zegt? Welke evolutie heeft het in de wereld maar ook in NL gemaakt? Wat zijn haar values 2022? Ik zou dit beter willen snappen en scherper willen herkennen in het werk en op de theater- dansvloeren, omdat ik het te vaak ge-coined hoor maar te weinig onderbouwd meekrijg. Can we have a gathering and unpack this?

Wanneer het applaus klinkt realiseer ik me dat ik hier ben voor Primisi niet als toestemming, maar Primisi om vooral Alida te vieren.

Met peper, beetje zout, maar veel liefde. 
Kippy 

wandelt de zaal uit en zingt in haar hoofd: it’s bigger than hip hop, hip hop…

Ira Kip is theatermaker en schrijver.