grot der liefde
Romana vrede in gesprek met Adison dos reis

Ik had een gesprek met Adison dos Reis 
Over onze theatersector. In de breedste zin van het woord. 
Adison is maker. Dwz muzikant, rapper, schrijver, performer, dichter, beeldend kunstenaar enzovoorts. 

“Ik zou m’n leven willen wijden aan kunst maar tegelijkertijd voel ik me eenzaam op dit pad,” zegt hij. 

“Ik dacht dat het doel van theater was: Het echt directe contact met het publiek en hen bevragen en laten nadenken. Dat is het doel van theater toch?”
Helaas de nauwe vorm waarin theater wordt gemaakt of beleefd is zo bepalend dat het echt contact vaak in de weg staat. “Zodra het publiek op een standaard tribune zit glij ik automatisch in een vertelvorm die mij nu echt fysiek gaat tegen staan. Het wordt dan performen vanuit vorm. Met bijbehorende typische Gebaren en stem  gebruik.”

Ik herkende direct wat hij bedoelde. “Theater doet het ook niet meer voor mij,” zei ik. 
Beide trokken we onze schouders op en trilden een beetje, alsof we iets moesten gaan doen tegen ons zin in. Letterlijk Huivering.

De sector is op zoek naar nieuwe makers maar binnen de oude manieren. 
Terwijl een maker als Adison op het snijvlak zit van theater, muziek, beeldende kunst en film. 
Ik kan zijn ideeën hier niet met jullie delen. Want hey zoals hij zei: straks zie ik zo een tijd volgend jaar Romana in het park met dit ding. 
Maar ik zou er wat voor over hebben om het werk wat hij in gedachten heeft te zien. Adison beweegt zich tussen de werelden in. Herkent zich voor een gedeelte in Sticks. Die zijn muziek in een tentoonstelling vertaald, Abramovich, Fred Hampton (van de film Judas and the black messiah uit 2021) brutaal en unapologetic en meer. 
Sinds zijn begin in de podiumkunsten krijgt hij te horen: “Je moet kiezen.” 
Terwijl een uur onderzoek toont aan dat Leonardo ook niet heeft gekozen. Abramovich ook niet.

‘Als mensen me beginnen uit te leggen over theater en hoe het werkt. Denk ik het is niet omdat ik het niet weet. Jij doet het gewoon anders.’
Zijn archief/zijn canon heeft ook weinig plek in onze traditionele sector. 

“Denk aan SunRa: over wat geluid eigenlijk is, Lee Scratch Perry een Jamaicaanse maker die je zou kunnen wegzetten als een gek als je hem nu zou ontmoeten. Alles vanaf Bob wat nu vanzelfsprekend is in de reggae is Lee Scratch Perry begonnen.”

Adison’s project Hoodwalk komt in 2023 terug. Het is een wandeling door zijn wijk in Rotterdam west  met zijn muziek over de koptelefoon. “Sommige bezoekers noemen het therapeutisch. Een architect zei tegen mij: besef je dat je een extra dimensie hebt toegevoegd aan de wijk?

Studenten van de Willem de Kooning academie en de universiteit religie en wetenschap zijn ook komen kijken en luisteren. 

“Toen zag ik, ah dit zijn weer hele andere dingen.”

Zijn opleiding is voortdurende onderzoek. En dat doet hij dag in dag uit. 
Wie in jouw vakgebied moet ik kennen? Vraagt hij aan mensen die hem inspireren. Als Prince Miles David noemt dan ga ik Miles David checken. Etc etc
De kunst sector wil nieuwe verhalen maar weet niet hoe het ruimte moet geven aan die nieuwe verhalen. 

“Maar de wereld in het algemeen niet, zegt hij. “Want als ik op het plein mijn verhalen ga vertellen weet ook de politie niet hoe ze hiermee om moeten. gaan.”

Denk aan Stromae met formidable. 
Echt, kunst is iets wat ik moet blijven doen. Ik sta in een lange traditie van mijn vader en mijn grootvader.
Ik geloof er niet 20 of 30 procent in. Ik zou hier dede voor kunnen gaan.

Adison Dos Reis is een Rotterdams based kunstenaar.
A treasure indeed…

Romana Vrede is actrice, theatermaker & schrijver.